Pages

Saturday 27 February 2010

නුඹට බැදුනු ප්‍රේමයේ නමින්...


ජීවිත පවුර සිද බිද දා නුඹ යන්න              ගිහින්
කදුල ඉතිරිකර සිනහ‍ව නුඹ රැගෙන         ගිහින්
විරහව ‍ම‍‍ට දී ‍ආදරය නුඹ දිනා                  ගිහින්
හිරු සදු නොමැති ලොවක් මට ඉතිරි කර ‍ ගිහින්

පෙර භව‍යක ඔය නෙතු ළ‍ග මං දැවෙටෙන්න  ඇති
ඔය සුසුමන් පසුපස ‍මා එන්න                        ඇති
මේ භවයෙදි හමුවෙන්නට පිං මදිවෙන්න       ඇති
දුක විතරක් මට උරුම වෙන්න                       ඇති


ජීවිතය කදුලකි අද දින මට     විදින්නට

ආදරය මහමෙරකි නුඹ එය    නොදැනුවට  

නික්ම ගිහින් සිව් අවුරුදු         පිරුනාට

මතකය ඉකිබිදියි හිත ළග      තනිකමට



සදු තරු මැද අපේ ආදර මතකය     වියැකෙනවා
ලියලා නොගියත් සෙනෙහස        ඉපැදෙනවා
පැතු පැතුම් සිහින ලොවත්            සිහිවෙනවා
කදුල උනත් මට සිනහ‍වම නුඹට    පතනවා

නුඹට බැදුනු ප්‍රේමයේ නමින්...

Saturday 20 February 2010

නියං අකුණු වැසිද මැදින්


නියං අකුණු වැසිද මැදින්
නොසැළී නුඹ මගේ ළගින්
සිටිය නිසා හැමදාමත්
බැදුනි නුඹට මං...
නුඹේ සුවද දැවටී එන
නැතිනම් පවනත් සුව දෙන
ගතකරන්නේ කෙලෙසිකිනුද
රැ තුන් යම මං...
අරුණැල්ලෙන් පැහැබර වෙන
නුඹේ සොදුරු රුව දකින්න
බලා හිදිමි ආදරයෙන්
හැම දිනකම මං...
ඒත් ඉතින් එක්වන්නට
කෙදිනකවත් බැ අපහට
බැදී හිදිමි මේ මිහි මත
නුඹ වගේම මං...
හැදුනු වැඩුනු මේ පොළවෙන්
මුල් උදුරා සිත් බිදිමින්
ඉතිං කෙලෙස පැමිණෙන්නද
නුඹේ ළගට මං...

දහසක් බැමි වලින් බැදුනු
ලොවින් මිදී අප සිරවුන
එනු නොහැකිව නුඹේ ලොවට
අසරණ වෙමි මං...
එක්වෙනු ‍බැරිනම් අප හ‍ට
සිත් රිදවා ගනු කුමකට
හැමදාමත් මේ විලසට
ලගින් හිදිමි මං...
වෙන්වෙනු බැ කෙලෙසක‍වත්
ආදරයෙන් බැදි ‍හදවත්
පෙම් කරනෙමි හැමදාමත්
නුඹට සිතින් මං...

පද්මේගේ අදහසකි

Wednesday 17 February 2010

මිහි මත වු සොදුරු සිතුවමක් විය නුඹ


අත් වැල් බැද ගියත් මා හා නුඹ
කිසිදා හිමි නැත විය නුඹ අත ගන්න‍‍ට‍...
පෙරදවස අපි හමුවුවත්
නුඹේ සුසුමන් පවා මා හැර ගොස්ය...
සංසාරේ පුරාවට මා නුඔ පැතුවද
කවදාවත් නුඹ ම‍‍ගේ වුයේ නැත...
මා නුඹට ආදරය කළද නුඹ එය පැතුවද
ඒ ආදරයද රැගෙන නුඹ මා තනිකර ඇත...
මා නුඹට ජීවිතය කියාදුනිමුත්
නුඹ මට ජීවිත්වීම දුකක් කරවිය...
...............
කල්පයක් පෙරුම් පිරුවත් නුඹ ගැන
මිහි මත වු සොදුරු සිතුවමක් විය නුඹ
කිසිදා මට සිත්තම් කළ නොහැකි වු....

Thursday 11 February 2010

නිවන් ගමන දිගු කර තව එක භවයක්

සිහල දැයට නුඹ විය සක්විති රජිදු
සදහම් සුවද විහිදු ‍‍බෝසත් සමිදු
පින්බර කුළුනු ගුණයෙන් දස දිග පසිදු
මතු බුදු වන්න මඩියේ නායක සමිදු

හෙළ ‍‍බොදු දනට සැමදා යහ මග පෙන්වා
දැය රැකුමට අභීත සිහ හඩ නංවා
ලක් මව්නගේ නෙතට කදුළැලි නංවා
දම් ග සිදුණි ලොව අනියත බව පෙන්වා

පර සතුරන් මේ පින් බිම සතර කොනේ
හෙළ උරුමයන් වනසවමින් සිටුනු පෙනේ
මුළු දැයටම මහ බලයක් අහිමි වුනේ
අවැසිම යුගයකය මහ ස හිමි රජුනේ

රැක ගැනුමට වැනසෙන ර‍ට දැය සමයක්
මේ දෙරණට හිමියනි නැත වෙන සවියක්
නිවන් ගමන දිගු කර තව එක භවයක්
වඩිනු මැනවි මේ බිම ‍වෙත තව එක සැර‍යක්

පද්මේගේ අදහසකි

මිනිසුන් වෙමු අපි හැමදාමත්....

එක මිහිතලයක ඉපදී....
එක මිහිතලයක මියැදෙන...
හිරුගේ එළියත් සදුගේ සිහිලත් ලබමින්
රතු ලේ ඇති හදවත් වල
මිනිසත්කමේ සුවද ඇති
මින්සුන් වෙමු අපි හැමදාමත්....


Tuesday 9 February 2010

සෙනෙහෙ සිතින්

ඇයි දැන් මිනිස්සු එකිනෙකාට ආදරය කරන්නේ නැත්තේ
මම දන්න දේ තමයි අපි හැමෝම මිනිස්සු කවද හරි මැරෙනවා කියලත් දන්නවා අපේ රට බුද්ධාගමෙන් පොෂණය වෙච්ච රටක් අපි හැමෝම එකම රතු ලේ තියෙන මිනිස්සු. ඇයි අපි මිනිස්සුන්ට වෛර කරන්නේ ඇයි අන් මතයට ගරු කරන්නේ නැත්තේ අපි හැමදාම ජීවත් වෙන්න ආපු මිනිස්සු නෙමෙයි කවදාහරි මේ හැමදේම අතහැරලා අපි පොළව යට මිහිදන් වෙනවා. කෙනෙකුට දුකක් දීලා ජීවත් වෙන්න එපා ඒක තමන්ටත් කවදාහරි දුකක් ගෙනෙවී.

(ප්‍රසාද් විසින් අදින ලද සිතුවමකි)
ගුණදාස කපුගේ ශුරීන් විසින් ගැයු සෙනෙහෙ සිතින් සැනැසිල්ලෙන් කියන ගීතය මට මතක් උනා, පුදුමාකාර හරයක් ඒ ගීතයේ තියෙනවා....


සෙනෙහෙ සිතින් සැනැසිල්ලෙන්
එක සිතිවිල්ලෙන්
වෙමින් එකම මවකගේ දරුවන්
නුවන් පියෙන තුරා ඉදිමු අපි හසරුල්ලෙන්

එකම අහසකිනි කාටත් සෙවෙන සැදෙන්නේ
පොළොව සැවොම සම සිතකිනි උසුලා ඉන්නේ
එවන් පොළව මත යුද වැද උරුම සොයන්නේ
තරග වැදි නොමිනිස්කම් ඇයි මිනුසුන්නේ

බෙදුම් පවුර සීමා මැද පිල් බැදගන්නේ
තමන් සුව පතා අනුනට තැවුල් සදන්නේ
කෙනෙක් නසන මං සලසා කෙනෙක් දිනන්නේ
ජීවත් ‍වන ටික ඇයි මේ සටන් ‍වදින්නේ

අපි මිනිස්සුන්ට ආදරය කරන්න පුරුදු වෙමු......

Friday 5 February 2010

ජිවිතේ තව දුර යන්න තියේනවා...
පහු කරන් ආවේ මල් මාවතක නම් නොවේ...
ආපහු හැරිලා බැලුවොත්..
දුක හිතේයි....
කදුලු මදි වේවි... ඇත්තමයි ජිවිතය දුකක්....
ඒත් ඒ දුකම අපිට පාර කියාවි ඉතිරි දුර යන්න...

Thursday 4 February 2010

ආදරය ‍වෙනු‍වෙන් ‍වු කැපවීම....


ඔබේ ජිවිතේ ආදරය වෙනුවෙන් ඔබ කල යුතු ‍දේ.....
ජිවිතේ බලාපොරොත්තුව ප්‍රාර්ථනාව මොකද්ද? අපි ‍ආදරයෙන් ජිවත් වෙනවනම්, ඒ කියන්නේ අපි ආදර‍ය කරන අය වෙනුවෙන් කැපවෙන‍වා කියන එක‍යි,
 ඒක හුගක් අසීමත දෙයක් ඒකට හුගක් ‍වෙහෙස මහන්සි වෙන්න ඕන.... ඒ කියන්නෙ‍් හුගක් කැපකීරීම් කරන්න ඕන කියන එක‍යි,
ඔබ ජිවිතේ ළගා කර ගන්නා හැම සතුටක්ම ක‍වද හරි ද‍වසක ඒ ආදරය වෙනුවෙන් කැපකරන්න සිද්ද වෙනවා අපි එහෙම කරනවා ඒ තම‍යි ඇත්ත ආදර‍ය....
ඔබ ‍භාරත ‍දේශයේ ‍ටජ් මහල් බලන්න ගිහින් ති‍යෙනවද? ගිහින් නොතිබුනත් ඔබ හදවතින් එය වැලදගෙන ඇති
ගංගා නදිය අසබඩ ඇති ඒ ආදරයේ චමත්කාරය සැබැවින්ම විශ්මයජනකයි නේද?  සාජ්හන් අධිරාජ්‍යයා තම ජිවිත‍යට වඩා ආදරය කළ තම‍ මිය ගිය ‍දේ‍විය වූ මුම්ටාස් මහල් ‍වෙනුවෙන් එය ඉදි කළා... නමුත් ඔහුට ඒ දේවියගේ වියෝව දරාගත නොහැකි වුනා...අවසානයේ ඔහුට සිය රජකම පවා අහිමු වුනා. ඔහු‍ ජිවිතයේ අ‍වසාන කාළය ගත කලේ සිරමැදිරියක ඒ ඉතා කුඩා සිදුරකින් තමා නිම කල ‍ටජ් ම‍හල දෙස බලාගෙන... අ‍වසානයේ රජතුමා මිය ‍යන්නෙත් තමා ආදරය වෙනුවෙන් ඉදිකල ඒ ටජ් මහල දෙස බලාගෙනයි.... 
ඉතින් මිනිස්සු ‍වැඩියෙන්ම තම ජිවිතේ පරිත්‍යාග කරලා තියෙන්නේ ආදරය වෙනු‍වෙන්.....
ඒ ‍ව‍ගේම ආදරය වෙනුවෙන් මිනිස්සු පුදුම ‍විදියේ කැප කිරීම් කරලා තියෙනවා... ඒ ‍හැම කැප කිරීමක්ම ‍අසීමත විදියට අපේ ජිවිත එක්ක බැදිලා.... සදාකල් රැදේවි..........

ආරාධනා...

සිනහ මල් පිපෙන්නට
සතුටු කදුලු වගුරන්නට
දෝතින්ම තුරුලු කරගන්නට
පුංචි සමනළියකට ආරාධනා
එන්න...
ජිවිතය සොබාදහම මනුස්සකම ආදරය

Tuesday 2 February 2010

මා දන්නේ ඔබ පමණයි එයම සිහිනයැයි.............

ඒ වැකිය කොච්චර අර්ථාන්විතද?
අපි ආදරය කරන ආදරය ඇයි අපිව දාලා යන්නේ.....
හදවතේ උපදින බලාපොරොත්තු කාලයත් එක්කම බොදවෙලා යන්නේ ඇයි............
ඒ කාලේ ආදරෙන් සෙනෙහසින් ළංවෙලා හිටපු අපි ඇයි දැන් හුගක් දුරස් වෙලා ගිහින්.......
ජිවිතේ හැම දෙයක්ම සෙනෙහසින් බාරගන්න අපිට පුලුවන් උනා ඒත් දැන්............
ඒ හැමදෙයක්ම මතකයන් වෙලා...............
සිහිනය දැන් මියැදිලා ගිහින්.............

නුඹට ආදරය කරන තැනැත්තා............

නුඹටත් වඩා නුඹ ගැන සිතනා කෙනෙක් වේද........
ඔබට ආදරය කරන්නේ ඔහුය/ඇයය...
නුඹටත් වඩා නුඔ ගැන කරදර වන කෙනෙක් වේද...
නුඹ ළග සිටින්නේ ඔහුය/ඇයය...
නුඹටත් වඩා නුඔ ගැන දන්නා කෙනෙක් වේද......
නුඹ ආදරය පිදිය යුත්තේ ඔහුටය/ඇයටය........
නුඹටත් වඩා නුඹේ හෙට දවස ගැන සිතනා කෙනෙක් වේද.....
නුඹ හදවත පූජා කළ යුත්තේ එවන් හදකටය....